Beverliefde in de Biesbosch

Zoals bijna elke week ging ik vorige week ook weer, net voor zonsopkomst, met mijn bootje de Biesbosch in. Ik hoop iedere week op een mooie zonsopkomt en vanalles wat maar mooi of leuk is om te fotograferen. Bevers trekken vooral mijn aandacht doordat het dieren zijn die maar weinig gezien worden.

Ze worden wakker als andere dieren en mensen gaan slapen. En ze gaan zelf slapen op het moment dat de wereld weer wakker wordt. Zo ook vorige week. De zonsopkomst was niet prachtig, maar uiteraard wel mooi. Want wat is er mooier dan een zon die iedere dag gratis de wereld verlicht en verwarmd.

Ik had wat foto's kunnen maken van baltsende futen en een etende bever. Helaas wat het nog wat te donker op het moment dat ik de bever zag, dus dan geniet ik wel, maar de foto's worden er niet beter op.

Zo bracht ik de ochtend een beetje door en dacht toch maar weer een beetje op tijd naar huis te gaan. Het werd alweer wat later en het toerisme komt ook in de Biesbosch weer op gang. Het was ondertussen 09.00 uur. De Bevers liggen weer in hun burcht.
De "heerlijke rust" is veranderd naar "best rustig" en ik had thuis ook nog wel wat te doen. Op naar huis weer dus.

Maar eerst even door een mooi, smal "slootje".

Gewoon, puur omdat het zo'n mooi stukje is. Maar daar was het dit keer een gespetter van jewelste. Ik wist niet wat het was en wat er gebeurde, maar ik had er foto's van gemaakt voordat ik erg in had dat ik een camera bij had :-)
Al fotograferend zag ik wat het was. Of eigenlijk.... Wat het waren.
Het waren 2 parende bevers. De dame lag met haar staart omhoog. De man lag er op zijn zij naast en probeerde te doen wat nodig is om de populatie in stand te houden.

Zo ging dat even door tot ze plots van elkaar af zwommen. Tevreden bekeek ik mijn foto's terwijl ik nog wat foto's maakte op het moment dat 1 van de 2 bevers wel erg dicht langs mijn bootje kwam zwemmen.

Ik besloot 1 van de 2 bevers op gepaste afstand te volgen. Ondertussen was de andere reeds kwijt, a meer te bekennen. Tot ze na een paar minuten elkaar weer tegen kwamen.
Het "gedonder" begon opnieuw :-) Ze klommen de kant op, lieten zich in het water glijden. Zwommen over elkaar heen en een enkele keer leken ze weer te paren.

Zo ging dat een hele poos door. Rond 09.00 uur maakte ik mijn eerste foto van dit verliefde stel en rond 10.30 uur maakte ik mijn laatste foto. Ik vind het echt onwaarschijnlijk dat ik zo, op deze manier, en zo lang van dit prachtige stel heb mogen genieten.

1,5 uur waren ze onafscheidelijk. 1,5 uur hebben ze mij ademloos laten genieten. Tot ze samen onder een rietkraag kropen. Ik zag het riet nog een minuutje of wat bewegen alsof het riet zelf leefde. Daarna werd het stil.

Ze sliepen...


Ik heb nog 15 minuten zitten wachten en ben toen met vele foto's en een erg fijn gevoel richting de haven gevaren.


Wat een prachtige ochtend.... Heerlijk.