En zo reden wij naar de Lepelaarsplassen waar een deel van het team bezig was met het filmen van ijsvogeltjes. Hij in de bus, en ik in de privé auto van de Haghorse begeleider. Een Suzuki Jimny.
Als ik deze dag 1 ding geleerd zou hebben, dan is het dat ik nooit een Suzuki Jimny ga kopen.... (Maar dat terzijde) Aangekomen op de plaats van bestemming werden mijn laarzen bekeken en afgekeurd. Gelukkig lagen er in het busje nog een paar lieslaarzen. alhoewel... een paar??
Het bleken 2 linkse te zijn, maat 44 dus de linkse zat nogal ruim en de rechtse zat nogal strak :-)
Lieslaarzen leek mij een beetje overdreven, maar dat was het echt niet. Modder, blubber en dieper plassen, waar je nog dieper in wegzakte, probeerde ons de pad te verhinderen.
Halverwege dit pad wilde er 1 laars van de meelopende vrouw niet meer met haar voet mee uit de modder. Een twijfel was het gevolg. Een kwikkelend gewankel waarbij ik haar nog heel even aan één arm probeerde vast te houden, maar helaas (voor haar dan!!!) ze ging zo met haar derrière de modder in. Op dat moment dacht ik nog maar aan 1 ding, mijn cameratas met inhoud, en mijn camera zelf, die ik aan het statief over mijn schouders droeg. Als ik hier languit "koppie onder" ga....??!! "Dat heb ik er nou ook weer niet voor over".
Even later kwamen we bij 2 schuiltenten, met daarin, in iedere tent, een cameraman. Overigens bleek 1 cameraman een vrouw te zijn, maar dat terzijde. Er werd afgesproken dat wij even in de tenten zouden mogen verblijven en dat de cameramensen en de begeleider elders de spullen zouden uitzoeken en schoonmaken.
Ik kreeg va de cameraman (een Engelsman) wat aanwijzingen voor wat betreft de opstelling van mijn statief. Niet te ver naar voren, omdat je lens niet te ver uit het tentje mag steken. Gebruik autofocus, want als je handmatig wil scherpstellen schikken ze van je hand, en meer van dit soort nuttige tips. Zo zat ik dus een half uur, drie kwartier, in het tentje, in eerste instantie samen met de vrouw die eerder in de modder was gevallen. Aangezien dit haar humeur niet geheel ten goede kwam, leek het haar wel leuk om een beetje te gaan mopperen en protesteren vanwege het feit dat er geen stoeltje in het tentje zat.
"Ahh, ik kan zo niet zitten hoor",
"Ik zie niets",
"Wil je een Tic-Tac?" (Want ze had een dooje Tic-Tac meegenomen, waar ze er af en toe 1 van pakte)
Nou is dat niet zo erg, maar als je uiterst stil wil zijn omdat je mogelijk een foto gaat maken van het mooiste vogeltje van Nederland en dan nog op een manier waarop niet iedereen de mogelijkheid heeft......
En ik kan je verzekeren dat zo'n doosje Tic-Tac dan erg veel herrie maakt. Voordeel zal wel zijn dat ik steeds als ik een Tic-Tac doosje hoor rammelen, ik aan deze dag terug denk.
Tot ze op een gegeven moment zei: "Ik ga maar even in het andere tentje kijken" :-)
Op een gegeven moment kwam er een blauwe schicht voorbij zonder op op het takje te gaan zitten. Het leek of het IJsvogeltje even kwam kijken of de rust was wedergekeerd nadat wij daar aankwamen. Het bleek rustig genoeg te zijn, want even later kwam hij uit het niets, pijlsnel en heel even op het takje zitten. Klik klik klik. En de eerste foto's waren gemaakt.
Of hij gewoon niet graag op het takje zat, of het mogelijk door het geluid van mijn sluiter kwam, dat weet ik niet. (Alhoewel, eigenlijk weet ik dat wel) maar hij was weer snel gevlogen
